Categorie: Kustpad Zuidoost-Schotland

Het geeft me een weemoedig gevoel als ik een plek moet verlaten waar ik van houd. Maar ik verlang er ook naar om terug te gaan naar de mensen waar ik van houd. Dus het voelt heel dubbel om vandaag terug te reizen naar Nederland.

Het wordt tijd om afscheid te nemen. Morgen ga ik weer met de ferry van Newcastle naar IJmuiden. Maar er knaagt nog iets in mijn achterhoofd. Vorige week heb ik namelijk bij Dunbar het stukje kust rondom het John Muir Country Park overgeslagen. Deels omdat het te ver was om in een keer door te lopen naar North Berwick, deels omdat het vlak kweldergebied is en dat vind ik niet zo spannend.

Vandaag ga ik wat anders doen. Ik heb even genoeg van pittoreske vissersdorpjes en misschien mijn lezers ook wel, dus trek ik de heuvels in. Ik ga de East Lomond Hill beklimmen. Een mooie bult midden in Fife van 434 meter hoog.

Vannacht heb ik slecht geslapen en ik heb een pijnlijke spier in m’n rug waar ik last van heb, zelfs als ik diep ademhaal. Daarom ga ik het vandaag rustig aan doen. Geen lange tocht, gewoon een beetje flierefluiten. Ik heb het kaartje van Fife eens bekeken en het lijkt me leuk om het binnenland in te gaan.

De zon staat stralend aan de hemel als ik even voor 9 uur op het oneindig lijkende strand van Burntisland sta. Mijn B&B is maar een paar honderd meter van het kustpad dus ik hoef niet ver. Vandaag ga ik weer verkassen naar een nieuw adres en dus gaan alle spullen mee.

Gisteren las ik een verontrustend zinnetje in een info brochure over het Fife Coastal Path, namelijk dat het goed geasfalteerd is. Voor mensen met een handicap super fijn, maar geef mij maar zompig gras, keien en rotsblokken op mijn pad! Gelukkig voor mij is het kustpad niet in z’n geheel geasfalteerd. Er zijn ook grintpaden en zelfs af en toe een bruin, vochtig bospad, maar dat het de wandelaar makkelijk wil maken, is duidelijk.

Het regent vandaag. Dat is de eerste keer sinds ik op het Schotse kustpad ben gaan wandelen, tenminste het heeft al eerder geregend, maar toen hoefde ik er niet doorheen te lopen. Nu ga ik op weg naar Fife en verlaat mijn B&B in Musselburgh. Met een beetje pijn, want ik had een goede klik met de gastvrouw, Wendy.

Musselburgh, een stadje aan de Firth of Forth, onder de rook van Edinburgh heeft een leuk klein haventje, waar vooral veel zeiljachten liggen, maar ook een paar vissersboten. De grasman vertelde gisteren dat mossels nog steeds Musselburgh’s specialiteit is.

‘Wildswimming’ is nogal een rage hier. Dat houdt in jaarrond in de zee zwemmen. Vanmorgen ging mijn gastvrouw, Deborah, er al vroeg op uit om met een paar vriendinnen in zee te gaan zwemmen. 40 minuten later was ze alweer terug, al bibberend en met een lange jas aan, die van binnen met badstof is bekleed en gewatteerd (je ziet ze er hier veel mee lopen op het strand). ‘Het was best koud, maar ontzettend lekker om te doen, it kickstarts your day’ zegt ze. Nou, ik ga toch liever wandelen.

Op deze bijzondere dag van de staatsbegrafenis van de Queen wandel ik langs de Firth of Forth. Op zich geen heel interessant stuk maar ik hoop dat het, vanwege de begrafenis rustig zal zijn en dat is ook fijn. Het eerste deel gaat langs de verlaten West Links golfbaan, waarlangs prachtige landhuizen staan.