Er zijn van die dagen, waarop je het gevoel hebt dat je de hele wereld aan kan. Of dat je benen zo goed voelen, dat ze je overal naartoe kunnen brengen, waarheen je maar wilt. Dit is een van die dagen.
Blog
Einde Cleveland Way
Op de landtong Filey Brigg begint of eindigt de Cleveland Way, het is maar hoe je hem loopt. Afgelopen winter zag ik het niet zitten om dit laatste stuk van Scarborough naar Filey Brigg te lopen. Al was het maar omdat je (zoals de B&B eigenaar in Scarborough zei) ‘eindigt in de middle of nowhere’ en je nog een paar kilometer moet lopen naar Filey om bij een bus- of treinstation te komen. Het was maar beter ook, merk ik vandaag. Want dit gedeelte heeft veel hoogtemeters.
Gannets galore
Bempton Cliffs is een walhalla als je van jan-van-genten houdt. En laten dat nou mijn favoriete vogels zijn 😁. Er zitten en zweven er duizenden op en rond de kliffen. Je kan zo dicht langs ze lopen, dat je ze bijna kunt aanraken! Zoveel jan-van-genten langsvliegend en duikend in zee vind je op weinig andere plekken. Je hoort hun krassende geluiden en als de wind vanaf zee komt, kun je ze ook goed ruiken. De geur is minder, maar verder is het werkelijk fantastisch en daar vandaag doorheen lopen, is voor mij een hoogtepunt van groot formaat!
Hoogtepunt Flamborough Head
Naar deze dag heb ik al heel lang uitgekeken. Vanaf Bridlington naar Flamborough Head wandelen over de prachtige witte kliffen van de Yorkshire Coast.
Bridlington Bay
Voor veel mensen, met name Britten, is een kilometers breed strand het summum van vakantie vieren. Lekker luieren, kuieren langs de zee, spelletje cricket spelen of iets anders, pootje baden of zelfs zwemmen. Ik vind wandelen over het strand vooral saai. Je ziet al kilometers vooruit waar je bestemming is, het is nagenoeg vlak, dus geen uitdagend pad en geen hoogtepunten.
Rustig aan
Gisteren heb ik echt een beetje te gek gedaan. Vandaag moet het anders. De hoofdpijn is niet weg, maar met paracetamol goed te onderdrukken, bovendien hoef ik vandaag geen zware rugzak te dragen, omdat ik nog een nacht op hetzelfde adres in Hornsea blijf.
Op naar Hornsea
Er zijn een aantal beslissingen die ik moet nemen vandaag. Om te beginnen: ga ik over het land lopen of over het strand?
En door
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. We hebben onze buitenland vakantie al in mei genoten en dus strekt de lange zomervakantie zich voor ons uit. In mijn nieuw startende werk voor Stichting Present is niks te doen in de zomer, dus wat doe je dan? Dan gaan mijn benen jeuken om verder te wandelen langs het kustpad.
Afterwards
There was a big difference between the way I walked on the crumbling cliffs of the Northeast Coast of England at the beginning and at the end of this solo-hike.
When I started my hike and encountered cliff edges that had partly crashed into the sea, I would walk on it, a bit anxious and think: ‘If this goes down, I will go down with it. So be it.’
At the end of my hike, when confronted with a crumbling cliff face I had to pass, I would think: ‘If this goes down, I don’t want to go down with it. So I better stay away from the edge as far as possible.’
The difference being, that at first I didn’t value my life enough to be careful and not take unnecessary risks. At the last stage I appreciated my life as a precious gift, I didn’t want to jeopardise.
During this hike I experienced a huge change, internally. That’s what being in nature, close to the sea does to me, generally. Walking on my own gives me insights in my life, clears the rubble in my head and connects me to God. But more importantly I believe that the walk on the Kettleness headland was pivotal. It was as if I wrestled there with God, like Jacob at the Jabbok (Genesis 32). He touched my heart and restored within me the will to live.
That’s why this hike especially changed me. God showed me that it is okay to be me and he made me more appreciative to everything that is given to me. And that is very very much.
The end
When I started this ECP walk, almost two weeks ago, I was hoping to reach the Yorkshire coast, because I love this rugged part of the UK. Now that I’ve reached it, I feel somewhat aimless. So I decide to set Scarborough as my end goal. From there I will return by train to Newcastle to catch the ferry back to Holland.