Walmer heeft een fijne atmosfeer en aardige mensen. Als ik ’s ochtends de St. Mary’s Parish Church bezoek word ik uitgebreid welkom geheten. Het is als een warm bad. Verschillende mensen hebben connecties of warme herinneringen aan Nederland. Dat doet altijd goed. Maar de uitspraak van de dag, komt van een vrouwtje die een paar banken voor me een gesprek voert. Ze zegt: ‘I’m going to stability classes now.’ Geweldig!
Het is een traditionele, Anglicaanse dienst met eucharistieviering. Er is een koor en we zingen mooie liederen. Het geheel is balsem voor mijn ziel. Daarna is het meteen de bus in, terug naar Dover om aan mijn tocht van zo’n 17 km te beginnen naar Sandgate (net ten zuidwesten van Folkestone). Als ik Dover uit wandel gaat de route vrijwel recht omhoog tegen een klif op, daarna een stukje naar beneden en dan komt een nog steilere en hogere klif. De enige manier om niet blauw aangelopen en naar adem happend bovenaan neer te storten, is door super kleine stapjes te nemen. Het gaat langzaam, maar zo kom je wel gezond boven.
Het weer valt weer mee vandaag. Er is geregeld zon, een bijtende noordenwind en een paar buitjes. Eén zie ik aankomen, dus ik trek alle waterproof gear aan. Waait die bui de zee op. Er valt één druppel op mijn regenpak. Dus uit maar weer die boel. Veels te warm. Zeker op de klimmetjes heb ik alle frisse lucht nodig die ik kan krijgen. Ondanks dat de kliffen prachtig zijn, ligt er helaas voor driekwart van de tocht een snelweg naast. De hele tijd hoor je het lawaai van de drukke verkeersader, die vanuit Dover het land ingaat. Sowieso is menselijke activiteit helaas nooit ver weg vandaag. Voor iemand als ik, die graag helemaal alleen in de natuur verblijft met liefst alleen het geluid van vogels, de wind door het gras en de branding op de kust, is dat een flinke stoorzender.
De witte kalksteen in het water kleurt de zee prachtig turquoise, vooral als de zon erop schijnt. Jammer genoeg blijft de ‘near continent’ deze keer in nevelen gehuld. De kliffen steigen uiteindelijk naar zo’n 170 meter hoogte. Het zijn de hoogste punten van de zuidoost kust van Engeland. Als ik vlakbij Folkestone ben, realiseer ik me opeens dat ik geen storende geluiden meer hoor. Er zijn helaas weinig mogelijkheden om er even bij te gaan zitten om ervan te genieten. Vrij snel daarna gaat het abrupt van 165 naar 40 meter hoogte en loop ik Folkestone binnen, waar de zon inmiddels uitbundig is gaan schijnen.
Folkestone heeft mooie features, een leuke haven, mooie promenade langs het brede kiezelstrand en het is vast een bruisende badplaats. Er is ook een soort ‘Hello Festival’ (Emmenaren snappen wat ik bedoel) gaande op de ‘Harbour Arm’. Heel gezellig allemaal, maar ik ben vooral erg moe. Mijn linkervoet doet zeer, mijn beenspieren voelen vermoeid. Het was best een pittige wandeling over de hoogste kliffen van Zuidoost-Engeland met volle bepakking op mijn rug. Dus het laatste gedeelte over de promenades naar Sandgate kan ik alleen nog zombie-lopen. Met weinig oog voor mijn omgeving de ene voet voor de andere blijven zetten. Ik krijg het zelfs heet in de zon, dankzij de beschutting van de hoger gelegen huizen en hotels. Met een beetje fantasie stel ik me voor, dat ik op een mooie zomeravond over de boulevard loop te flaneren. Het werkt niet. Gelukkig ligt mijn overnachtingsadresje zo’n beetje op het kustpad, dus ik hoef niet ver te zoeken. Maar waar ik morgen ga lopen, daar heb ik nog geen flauw idee van. Ik heb niet zoveel trek in nog een hele dag langs kiezelstranden en drukke wegen lopen. Daar komt het wel op neer als ik dit kustpad vervolg naar het westen. Eerst maar eens een nachtje slapen.
