White cliffs of Dover

Soms heb je mazzel, soms niet. Vandaag heb ik veel geluk. De zon schijnt bij vertrek. Dat is al boffen, want er is bewolking voorspeld met een stevige noordenwind. Mijn route van de B&B naar het kustpad komt over een bijzonder stukje natuur, een ‘chalk grassland’, Hawkshill Freedown en verderop in Kingsdown, kom ik onverwachts langs een kerk, die open blijkt te zijn. En dan ben ik nog maar net op weg.

Het is een stevige route vandaag van Walmer naar Dover, zo’n 15 km met veel hoge ups en diepe downs. Ik heb mazzel dat ik weinig bagage hoef mee te nemen, omdat ik nog een nacht op hetzelfde adres overnacht. Dover is namelijk niet erg gezellig om lang te blijven. Daarbij is het makkelijker om in het weekend voor 2 nachten tegelijk te boeken, omdat het dan drukker is aan de kust. Na Kingsdown beginnen de witte kliffen, dus stijgt het pad in een klap van zeeniveau naar 45 meter hoogte. Ondanks de bewolking kan ik Frankrijk aan de overkant van het Kanaal zien liggen. Op een gegeven moment krijg ik zelfs een melding op mijn mobiel: Welkom in Frankrijk 😂!

Op een van de hoogste punten staat een War Memorial, een hele hoge stenen naald, wat een mooi richtpunt vormt. Meteen daarna gaat het pad weer steil naar beneden naar St. Margaret’s Cliff. Het wordt steeds drukker en ik kom er een ouder echtpaar tegen dat even staat uit te blazen, omdat zij net omhoog zijn geklommen. We genieten alledrie van het uitzicht en maken even een praatje. Zij wandelen ook op het kustpad maar dan van zuid naar noord. Ze zijn een aantal dagen geleden gestart bij Dungeness. Het zijn de eerste wandelaars die ik tegenkom, die ook dagen achter elkaar lopen. En ze overnachten vanavond ook in Walmer. Wat een leuke ontmoeting!

Vanaf St. Margaret’s wordt het steeds drukker. Soms komt een grote groep mensen me tegemoet. En ik hoor de meest uiteenlopende talen, Spaans, Frans, Aziatisch, van alles. Het wordt pas echt druk als ik bij de witte vuurtoren op South Foreland kom. Die wordt beheerd door de National Trust en die weten er wat van te maken. Ze hebben een gezellige tearoom gecreëerd in de gebouwen (altijd fijn), er zijn toiletten en er ligt een met witte steentjes geplaveid pad tot aan de parkeerplaats in Dover. Je kunt allerlei tours boeken, bijv. door de befaamde tunnels in de kliffen van Dover. Het trekt massa’s mensen, daar word ik niet echt blij van. Ze zijn geregeld luidruchtig, je krijgt weinig contact en ik mis de fulmars. Oftewel gewoon rustig zitten kijken naar de bijzondere vogels, die er rond vliegen. (Gelukkig zie ik ze later vlakbij Dover toch nog, scherend langs de kliffen.)

Ik merk dat ik er wat down van word. Ik wandel sowieso graag alleen, maar ik maak ook graag contact met mensen die ik tegenkom. Dat kan alleen ‘Hallo’, of ‘Goedemorgen’ zijn, of een gesprekje. Bij grote groepen mensen lukt dat niet. Mensen zijn druk met elkaar bezig en als toerist maak je geen contact met andere bezoekers. Zodra zich een mogelijkheid voordoet neem ik daarom een alternatief (rustiger) pad. Het geeft me tijd om na te denken. Vlakbij de vuurtoren zag ik namelijk een huis met flink wat grond eromheen, dat rondom was afgezet met een prikkeldraad omheining. Om de zoveel meter hing er een bord aan met grote letters: ‘Private Property KEEP OUT’.

Ik snap waarom de huiseigenaar de borden heeft opgehangen. Toeristen banjeren overal doorheen als ze denken een mooie, unieke foto te kunnen maken. Of gewoon omdat ze verkeerd lopen, of de vuurtoren zoeken (tja, het kan). En gezien de drukte (en het is nog niet eens zomer of vakantie), zullen er heel wat mensen hun terrein op komen lopen. Daarom de waarschuwingsborden. Maar ik denk, je kunt wel een huis kopen en ook grond erbij, maar is het dan van jou? We kunnen wel zeggen of afgesproken hebben dat het jouw eigendom is, omdat je ervoor hebt betaald, maar is dat zo? Is al het land dat wij als mens in cultuur brengen, van ons? Ik werd ook bij die vraag bepaald, omdat in dit gebied veel bootjes met vluchtelingen aankomen. Mensen die wij eigenlijk buiten Europa of ‘ons’ land willen houden. We hebben een bord op de grens gezet: KEEP OUT! Dit is ons land, ons continent. Maar wie bepaalt dat? Is de grond, de natuur niet van alles wat erop en in leeft? En van degene die het bedacht en gemaakt heeft, God? En zijn wij niet eigenlijk alleen maar huurders, die het en tijdje in bruikleen hebben en weer door moeten geven aan volgende generaties. Wat heeft dat voor consequenties voor ons begrip van bezit? Ik ben er nog niet over uitgedacht, maar vind het een interessant gezichtspunt. Sowieso heb ik een hekel aan dat soort borden, omdat het er heel ongastvrij uitziet. Het uitzicht op Dover Castle is daarentegen wonderschoon.

Dover zelf is nogal een deprimerend gebeuren. Dat wist ik eigenlijk al, want ik ben er vaak genoeg doorheen gekomen, of in de stad zelf geweest. Ik ben blij dat ik er weer snel weg kan. En laat ik nou geluk hebben vandaag. Precies als ik op Google Maps kijk om te checken wanneer de bus terug naar Walmer vertrekt (bussen kosten maar £2 per rit), is dat over 7 minuten en ben ik op 5 minuten loopafstand van de bushalte. Dat is nog eens mazzel hebben!