Het is een beetje teveel geweest gisteren. Ik word met een zeurend hoofdpijntje wakker. Daarom ga ik vandaag toch maar voor de rustige, wat saaie tocht, over het vlakke land van Sandwich naar Deal (eigenlijk naar de zuidkant van Deal, naar Walmer). Totaal ongeveer 14,5 km.
M’n linkervoet heeft het gisteren aardig goed gehouden, maar vanmorgen heeft ‘ie weinig zin om weer die wandelschoen in te stappen. Ook mezelf moet ik aansporen. Als ik wakker word, regent het. Daarom ga ik eerst maar een bakkie koffie doen in een cafe. Ik heb tenslotte tijd genoeg, en kan de hele middag nog wandelen. Zelfs van de paar honderd meter van B&B naar cafe ben ik al kletsnat.
Het wordt toch sneller droog dan ik had gedacht en dus loop ik voor twaalven het stadje alweer uit. De eerste paar kilometers gaan over de weg. Maar als het zo’n mooie met bomen omzoomde English country lane is, vind ik dat niet erg. Op een gegeven moment wordt de weg een tolweg. Er zit zelfs een persoon in een tolhuisje om het geld te innen. Je betaalt £9 per keer dat je erover heen rijdt! Gelukkig loopt er ook een karrenspoor langs. Daarvoor hoef je niet te betalen. Al gauw kom ik bij een bordje ‘footpath’ met een pijl die een weiland in wijst. Altijd leuk, lekker door het gras banjeren. Dit was een van de redenen waarom ik er toch voor gekozen heb deze route te lopen (naast niet zwaar). Ook al gaat ‘ie langs wel 3 of 4 golfbanen, het is er wel heerlijk stil.
Maar gisteravond tijdens het rondje tussen rivier en zee, had ik al gemerkt dat de golfbaan die ik nu oversteek, the Royal St. George’s Golf Club, prachtig is aangelegd. Er is veel ruig gras met duinen en valleien, overal hoor ik leeuweriken en af en toe een fazant. Voordeel van deze baan is ook dat ze hebben gezorgd voor schuilplekken. Hele fraaie zelfs met een rieten stulpje. En ze hebben de route heel duidelijk gemarkeerd.
Het is afwisselend zon en regen vandaag. Wind in de rug, al is het een koude, uit het noorden. Over de vlakte kan ik buien goed aan zien komen. Dus zo alles bij elkaar is dit helemaal geen slechte route. Ik vind het ook leuk om terug te kijken naar waar ik eerder gelopen heb. In de zon lichten de kliffen bij Ramsgate prachtig op.
Ik wist het niet, maar eeuwen geleden was het land waar ik nu loop een zeearm. En het kliffen gebied van Ramsgate tot Birchington een eiland, Thanet Island. Sandwich was in die tijd een belangrijke havenstad aan de Noordzee. Langzaamaan is de zeegeul steeds verder dichtgeslibd met kiezels en zand. Hetzelfde geldt voor het kustgedeelte tussen Herne Bay en Birchington. Dat verklaart waarom het zo vlak is. Langs dit stukje kust hebben ze zelfs een privé dorp gebouwd, het Sandwich Bay Estate. Daar gaat de tolweg ook naartoe. Gigantische villa’s de een nog groter dan de ander ‘sieren’ het landschap. Ook al zien sommige er best mooi uit, toch denk ik niet dat ik er in zou willen wonen. Een huis bezitten pint je vast op één plek. Ik houd meer van beweging en afwisseling. Zeker hier, in zo’n kaal landschap, ben je gauw uitgekeken (behalve op de zee natuurlijk, daar raak je nooit op uitgekeken, ik tenminste niet). Nee, dan voel ik meer voor die slak van gisteren. Die neemt z’n huisje gewoon mee, overal waar hij gaat. Eigenlijk voel ik me op meer fronten verwant aan de slak. Hij gaat niet zo snel, maar komt wel waar hij wezen wil. Net als ik 😁.
Als ik weer een donkere blauwgrijze lucht achter me zie opdoemen, trek ik voor het eerst deze week mijn regenbroek aan. Er valt hier namelijk nergens te schuilen en het is nog een paar kilometer naar Deal. Ik heb een handige broek met ritsen in de zijnaden gekocht, die ik nog niet eerder heb gebruikt. Hij gaat makkelijk aan en tijdens de stortbui met hagel, regen en windstoten blijven mijn benen droog. Dat kan ik helaas niet zeggen van mijn bovenlijf. Misschien dat m’n regenjas begint te slijten, maar op allerlei plekken voel ik het vochtig worden. Koud, nat (en wellicht ook druipend), geheel gehuld in regenpak en rugzak met regenhoes kom ik Deal in gelopen. Een man in korte broek, dun jasje en leunend op een kruk komt me tegemoet. ‘Hello brave traveller’ roept hij me toe. Dat tovert meteen een lach op mijn gezicht. Ik heb het maar mooi gedaan, gewoon in storm en regen blijven lopen. En wat is de volgende stap? Meteen een warm cafe of tearoom opzoeken om te drogen en op te warmen.
Deal is best leuk, tenminste als de zon schijnt, anders is het een beetje troosteloos. Er is een pier en een kasteel. De boten staan als vissen op het droge kiezelstrand. Het ziet er wat middeleeuws uit, maar blijkbaar worden de vissersboten nog steeds iedere keer het strand op en af gesleept (tegenwoordig wel met gemotoriseerde lieren en niet met paard en wagen ;-)). Ik zoek snel mijn B&B in Walmer op zodat ik mijn kleding kan drogen en zelf een warme douche kan nemen. Morgen naar Dover. Zin in!
O wat is dat een mooi stukkie Engeland, Sandwich, Deal, noordelijker Broadstairs… Geniet ervan!