Naar Sandwich

Er is altijd wel een B&B waar ik eigenlijk langer zou willen blijven. Het quirky onderkomen van Matthew en Emma in Broadstairs is er een van. Ze zijn zo vriendelijk en gastvrij. We krijgen meteen een heel gesprek. Dat doet me altijd goed. Maar het kustpad lonkt en op deze schitterende, zonnige ochtend kan ik daar geen weerstand aan bieden.

Ik heb besloten geen lange route van het kustpad te lopen, slechts 11 km langs Ramsgate en Peggwell Bay. Vervolgens neem ik de bus naar Sandwich (zodat ik niet 4 km langs de vierbaansweg hoef te lopen). Vanuit Sandwich wil ik dan nog tussen de rivier de Stour en de zee een rondje lopen van 7,5 km. Als het goed is, kan ik eerst in de B&B in Sandwich mijn rugzak kwijt, dat zou mooi zijn.

Waar ik altijd erg blij van word op het kustpad is de verrassing die je wacht als je een bocht omgaat. Je ziet het pad afbuigen naar rechts, je loopt verder en tadaa … een heel nieuw vergezicht ontvouwt zich voor je ogen. Geweldig! Zo ook vandaag als ik Broadstairs uit wandel en opeens de kustlijn tot aan Deal kan zien liggen.

In Ramsgate liggen herinneringen. Onze huwelijksreis begon hier bijna 30 jaar geleden. Het was een zinderende zomerweek waar geen einde aan leek te komen. We gingen met de trein en ferry vanuit Oostende naar Ramsgate (die ferry bestaat inmiddels allang niet meer) en we verbleven in the Woolpack Inn in Chilham, een paar stations verderop in Kent. Wat hebben we genoten! Ze doen nu in Ramsgate duidelijk hun best om de historische badplaats wat meer allure te geven, gezien de fraaie rotstuinen die ze langs de boulevard hebben aangelegd. Ik krijg soms zelfs het gevoel dat ik door de oude dierentuin van Emmen loop.

Bij Cliffsend daalt het kustpad af naar een braakliggend terrein, wat vroeger waarschijnlijk industrieel gebied is geweest. Het ziet er apart uit, overal ligt asfalt, met hier en daar wat betonnen overblijfselen, verroeste bouten en palen. Maar in de scheuren en gaten van het asfalt zijn allerlei planten en struiken gaan groeien. Veel vlinderstuiken, maar ook meidoorn, bramen en van alles.

Ik heb tijd over (want de bus gaat om 13 uur) en zie een plekje waar ik even op een stuk drijfhout kan zitten. In ‘De weg van mijn verlangen’ lees ik over de kracht van het onopvallende. Tijdens je tocht zou je er zomaar aan voorbij kunnen lopen. Want wat is er nu te beleven op een geasfalteerd stuk braakliggend terrein? Ja ik kan vanaf hier mooi over de slikken en kwelders van Pegwell Bay kijken, maar ook daar zie ik vrij weinig leven of bewegen. Maar als ik goed om me heen kijk, zie ik allerlei leven: vogels in de struiken, vetplanten, kleine paarse bloemetjes en naast me kruipt een huisjesslak. Verrassend eigenlijk! Ook lopen er mensen met een hond en er rijden twee tieners rond op een elektrische scooter en quad. De ene probereert met de quad het wad op te rijden. Kansloos natuurlijk, dat ding zit meteen vast (zo typisch mannelijk gedrag 🙄! Maar dat terzijde).

Het komt bij me op, dat ik mijn eigen leven soms ook als braakliggend terrein ervaar. Nutteloos en geen doel (meer) dienend. Maar als ik hier om me heen kijk, zie ik dat er heel veel leven en zinvolle dingen gebeuren op dit schijnbaar nutteloze terrein! Er groeit en bloeit van alles, er komen en gaan steeds mensen, met een hond of op een fiets of hardlopend. Ik zag zelfs iemand op een betonblok zitten mediteren. Dit terrein is allesbehalve nutteloos. Dus ook al heb ikzelf misschien het idee dat ik van weinig nut ben, daarom kan ik toch van betekenis zijn voor anderen, of mooie dingen doen en creëren. Dat is een eyeopener, waar ik een tijd op kan herkauwen. Eigenlijk zou ik hier willen blijven, maar ik moet verder. De bus brengt me al rammelend en hotsend in sneltreinvaart langs de foeilelijke industrie, rioolwaterzuivering en energiecentrale waar ik anders langs had moeten lopen. Naar Sandwich, waar me alweer een verrassing wacht, want wat een koektrommel plaatje van een stadje is dat. De schots en scheve huizen, stammend uit de middeleeuwen wedijveren met de keienstraatjes, kerken en steegjes. En omdat ik (ondanks eerdere toezeggingen) toch nog niet bij de B&B terecht kan, ga ik onverwachts cultuur snuiven. Te beginnen bij het Guildhall museum en vervolgens langs allerlei bijzondere gebouwen en plaatsen en dat zijn er nogal wat.

Als ik uiteindelijk in m’n B&B terecht kan, is het al 4 uur geweest. Ik doe nog wat boodschapjes en loop zonder rugzak de rondwandeling over het vlakke rivierland, tussen de Stour en de zee. Eerlijk gezegd word ik er niet erg warm van. Je zou het ook in het westen van Nederland aan kunnen treffen. Bovendien liggen er langs de kust een paar grote golfterreinen. Ook niet mijn favoriete landschap. Dus ik weet nog niet of ik er morgen doorheen zal gaan, of een stukje overslaan. Alles bij elkaar heb ik vandaag meer dan 20 km gelopen en ik ben afgepeigerd. Eerst maar eens slapen.