Vandaag merk ik dat ik nu pas echt geland ben op het kustpad. Gisteren was voor mijn gevoel een lange reisdag, ook al heb ik toch ruim 15 km gelopen. Wat meespeelt is, dat ik nu meteen vanuit de deur van de B&B het pad op kan lopen. Daar houd ik van. Vandaag ga ik om de kop van Kent lopen, van Birchington naar Broadstairs, zo’n 16 km.
Zodra ik weer langs de kust loop, voel ik me in mijn element. Helaas is er weinig graspad bij, vandaag. 99% is verhard. Maar dat mag de pret niet drukken, want de lucht is blauw, met wat vriendelijke wolkjes erin en het zonnetje schijnt heerlijk. De koude wind van gisteren is er nog wel, maar minder sterk. Vanaf Birchington hebben ze langs de noordkust tientallen kilometers lange betonnen promenades onderaan de kliffen gemaakt. Dat wandelt makkelijk weg. Ik wissel het graag af, boven en onder langs de kliffen lopen. Als het tenminste geen hoog water is met harde wind, zoals gisteren, want dan riskeer je een nat pak.
Ik val stil van verwondering als ik, bij de eerste kliffen waar ik langs loop in Epple Bay, een paartje Fulmars (noordse stormvogels) zie. Wow, die had ik hier niet verwacht! Dit is best een toeristisch kustgedeelte. Ik zie ze meestal in natuurgebieden. Fulmars zijn familie van de Albatros, wat vooral aan hun kop goed te zien is. Ze hebben een maatje voor het leven. Vaak zie je ze dan ook in paartjes op een klifrand zitten, of in dit geval een uitgesleten holletje in de kalksteen. Nu ik ze gezien en gehoord heb, ga ik er op letten. Later zie ik er nog veel meer. Ze zweven met hun donkergrijze, stijve vleugels op de thermiek langs de kliffen. Opeens duikt er een vlak naast me op, ik kan hem bijna aanraken. Waarna hij zich op topsnelheid Iaat meevoeren met de wind en als een soort Stealth vliegtuig in de verte verdwijnt. Met tranen in mijn ogen kijk ik hem na. Zo bijzonder! Ik bewonder de schoonheid van hun schijnbaar moeiteloze zweefkunst. Ik voel me met ze verwant, in mijn leven gaat tenslotte ook vrijwel alles voor de wind. En ik houd ook van de weg van de minste weerstand. Het is hoe dan ook genieten, dus blijf ik ze lang observeren en fotograferen (met mijn mobiel, niet ideaal 😕).
Ook al is dit een van de meest verharde kustgedeeltes dat ik ooit heb gelopen in Groot Brittannië, toch valt er veel te beleven, qua natuur. Had ik al verteld dat hier overal op de kliffen moeraskervel groeit? Het stinkt verschrikkelijk. En als de wind dan van zee komt, is het net of er constant iemand naast je loopt die ontzettend uit z’n mond stinkt. Je kunt er niet aan ontsnappen. Dat als negatieve beleving, maar verder vooral veel positieve. Er groeien namelijk ook Bluebells (wilde hyacint), de diepblauwe klokjes wuiven me geregeld toe. En wat denk je van een torenvalk die een muisje vangt en even later al zwevend boven de klifrand oppeuzelt?! En ik zit eerste rang met mijn verrekijker. Of een groepje spreeuwen dat bovenin een struik de meest fantastische fluittonen laten horen, allemaal nageaapt van andere vogels. Of twee heggenmusjes die tegen elkaar op fluiten, gewoon op een draadje langs het pad. Eerst de een en dan een stukje verderop de ander. Ze vliegen niet eens weg als ik er langs loop!
Laten we het verder maar niet over Margate hebben, want niet erg fraai. Beetje vergane glorie, al zijn ze druk met allerlei bouwprojecten om het een en ander te verbeteren. Wel mooi en prachtig gelegen is Kingsgate Castle. Ik heb er nog eens extra van kunnen genieten omdat ik in een eettentje ertegenover heb zitten eten. Domper van de dag is, dat ik halverwege pijn in mijn linkervoet krijg. Het zijn wat spieren of pezen bovenop mijn voet die pijn beginnen te doen. Daarom wissel ik mijn zolen, neem wat langere pauzes (ik heb toch tijd genoeg om bij mijn B&B in Broadstairs te komen) en probeer meer op zachtere ondergronden te lopen. Het helpt. Al gaat het een stuk moeizamer.
Na Kingsgate krijg ik als traktatie zowaar een paar honderd meter graspad! Vlakbij Broadstairs voert het kustpad door een dure villawijk, waar zelfs een slagboom voor geplaatst is. Ongelofelijk. Je mag er niet eens langs de kliffen lopen, want dat is private property. Dus moet je er heuvelop omheen, zucht. Het laatste stuk gaat langs vrolijk gekleurde strandhuisjes over het strand. Om vervolgens in het gezellige stadje Broadstairs aan te komen. En nu moet ik eens hard nadenken over wat ik morgen ga lopen. Een deel van de route bij Sandwich gaat namelijk langs een drukke weg 😕
