Na een korte nacht (half 6 Engelse tijd ging de ‘wekker’ met het vrolijke fluit melodietje van Don’t worry be happy, van Bobby McFerrin) sta ik ’s morgens in de vroegte al op een koud stationnetje in Harwich. Ik moet nog anderhalf uur wachten op mijn trein. Gelukkig kan dat ook in de warme aankomsthal van Stenaline.
Die trein is nog wel een dingetje. Ik had thuis al online kaartjes gekocht, want ik wist dat als ik dat hier ter plekke zou doen, ik de hoofdprijs moet betalen. Maar dan nog is het af te raden om in de spits te reizen, omdat je dan soms het dubbele betaalt voor een ticket. Daarom reis ik na half 9. Helaas ontkom ik er niet aan om via Londen te reizen. Ik houd niet van drukke mensenmassa’s. En Londen vind ik erg mooi en leuk, maar niet in m’n eentje. De trein zit ook nog eens stampvol. In Londen moet ik van het ene station, Stratford, naar Stratford international zien te komen. Gelukkig heb ik er een half uur de tijd voor, is het maar 10 minuten lopen en zijn er aardige beambten die me de weg wijzen.
Het maakt me gespannen, ook al doe ik erg mijn best om te genieten van het mooie Engelse landschap waar we doorheen glijden. Golvende heuvels, rivieren, koolzaadvelden en op het laatste deel door Kent: bloeiende boomgaarden, kalksteen groeves, mooie dorpjes (ook spuuglelijke) en uiteindelijk de zee!
Dat doet me altijd goed. Zelfs al loop ik over een kaarsrecht betonnen pad zoals hier kilometers lang en ziet de zee er vuil bruin uit met witte schuimkoppen. Er hangen dreigende luchten boven en er staat een vlagerige noordwesten wind. Gunstig voor mij, want in mijn rug. Dus als ik dan een buitje over me heen krijg, striemt de regen niet in mijn gezicht. En een voordeel van de koude wind: opvliegers krijgen geen kans! Ik moet weer wennen aan het gewicht van mijn rugzak op mijn schouders. Maar ik kom al snel in een fijne wandel cadans. Dat is het voordeel van een verhard pad. In de verte zie ik de ruïne van St. Mary’s Church en overblijfselen van een Romeins fort. Een mooi richtpunt.
Ik heb mazzel dat precies als ik heuvelop ga en door een dichtbegroeid parkje kom, er een stevige bui over komt. Wel zo fijn om even beschut te zijn. Er komt een man langs die zijn hond uitlaat ‘Terrible isn’t it?’ zegt ‘ie en loopt snel door. Een stukje verder is er een een open plek met bankjes om van het mooie uitzicht te kunnen genieten. Ik grijp de mogelijkheid aan om daar te lunchen.
En dan komt St. Mary’s, of Reculver Country Park in zicht. Het zijn prachtige overblijfselen van een twaalfde eeuwse kerk, gebouwd op een plek waar daarvoor een Romeins fort stond. De stevige, vierkante twin torens hebben wel iets van een Romeins poortgebouw. Omdat er weer een bui over trekt, schuil ik in de beschutting van de torens en maak meteen de gelegenheid gebruik om een moment van bezinning in te lassen. Deze kust wandeling gaan voor mij niet alleen om genieten van de vrijheid, het avontuur en de natuur, maar ook om de innerlijke reis die ik maak, de pelgrimage.
Terwijl de wind om de torens loeit, lees ik in het boekje ‘de weg van mijn verlangen’ van Peter Müller over de wind en stormachtige tijden tijdens de pelgrimstocht. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk: laat eens een frisse wind waaien door stoffig geworden ideeën of gedachten. Een vrouw zei net nog tegen me ‘This wind blows the cobwebs away doesn’t it.’ En dat doet het zeker, al heb ik op het moment gelukkig niet veel spinrag in mijn hoofd. Het is altijd goed om stil te staan bij wat ik graag anders zou willen in mijn leven, hoe ik in contact kan blijven met God en mezelf. De wind staat ook symbool voor vrijheid. Ik laat me ook graag meevoeren met de wind, ga waar de wind mij brengt. Misschien houd ik daarom wel van storm. Omdat het dingen in beweging brengt, wat mij een gevoel van vrijheid geeft. Het hoofdstukje eindigt met:
Midden in stormachtige tijden
voor de frisse wind
voor alles wat wordt opgeruimd
de mensen die me daarbij steunen
de hoop die ik heb
de kracht die me gegeven wordt
de nieuwe wegen die zich aftekenen
simpelweg danken
en gaan.
Dat laatste spreekt me aan: simpelweg danken en gaan. Zo ga ik weer verder over een lange lage dijk richting Birchington, mijn eindpunt voor vandaag. De leeuweriken kwinkeleren al vrolijk in struiken en boven de weilanden. Af en toe vliegen er wat scholeksters over het strand en een verdwaalde bergeend. En eindelijk even geen mensen om me heen voor een kilometer of vijf, heerlijk!
Langs het dijkje is aan de zeekant een fijn muurtje waar ik af en toe achter schuil als de hagel horizontaal vanuit zee over het pad jaagt. Ik kan inmiddels de buien aan voelen komen. Eerst hoor ik de golven harder op het strand slaan en begint de wind met onverwachtse vlagen aan me te rukken. En als de bui begint wordt ik bijna het dijkje afgeblazen. In Birchington staan langs de gehele kuststrook om de 500 meter mooie zitbanken met overkapping. Daar zit ik ook een bui uit. Als ik denk dat het voorbij is steek ik een grasveld over, maar ik heb het niet goed ingeschat en wordt alsnog in 5 minuten tijd behoorlijk nat. Maar laat er nou net aan de andere kant van het veldje een cafe zijn! Daar moet ik natuurlijk even opwarmen met een hot cuppa tea en een scone 😁
Bij mijn B&B aangekomen ben ik echt moe. Het liefst zou ik meteen gaan slapen, maar ik moet ook nog eten, dus na een warme douche begeef ik me met tegenzin weer de kou in. Leuk is wel dat ik gekke dingen tegenkom, die je in Nederland niet snel ziet. Zoals een huis midden in een woonwijk met klokkentorentje, muur met kantelen en een valhek eronder. Echt!
Deze eerste (halve) dag ruim 15 km hiken met bepakking is me niet tegengevallen. Ik ben in elk geval blij dat ik weer onderweg ben.
