Naar deze dag heb ik al heel lang uitgekeken. Vanaf Bridlington naar Flamborough Head wandelen over de prachtige witte kliffen van de Yorkshire Coast.
Vanaf mijn gezellige B&B cabin achterin de tuin van Suzanne loop ik in een half uur naar de boulevard. Een paar honderd meter verder begint het Engelse Kustpad, of, zoals het nu genoemd is: het ‘King Charles III England Coast Path’. ’t Wordt er niet duidelijker van. Maar ik ben blij dat ik weer op het officiële kustpad ben. De afgelopen dagen was best leuk en uitdagend om steeds mijn eigen pad te zoeken, maar het geeft ook wel rust om gewoon een route te volgen – hoewel ik zelden precies het aangegeven spoor volg – maar dat terzijde.
Het is een heiige dag, er hangt een mist boven de zee, wat het uitzicht behoorlijk beperkt. Ook voelt het warm en vochtig aan, zweterig weer. Niet echt fijn om in te wandelen, maar ik laat het mijn plezier niet bederven. Vanuit Bridlington klimt het pad meteen naar een hoogte van 30 meter boven zeeniveau. Ik word daar altijd blij van. Meteen heb ik een mooi uitzicht en overzicht over de route die ik al heb gelopen of die nog komt. Langs dit gedeelte van de kust dat recht naar het oosten de Noordzee insteekt, zijn een aantal inhammen in de rotsen. Daar mondt bijvoorbeeld een riviertje uit of er is een haventje. Het betekent dat het kustpad dan steeds daalt en stijgt. De eerste afdaling gaat door een klein bos naar een kiezelstrand waar een riviertje in zee stroomt. De volgende gaat naar het ‘RNLI Life Boat Station’, de lanceerplek van de Reddingsbrigade. En aan de andere kant stijgt het pad steeds weer naar 30 meter hoogte. Gelukkig zijn de meeste hellingen bebost, dat maakt het wat koeler, maar toch loopt het zweet in straaltjes over m’n rug.
Op een gegeven moment kom ik op een hoogte waarvandaan ik de vuurtoren van Flamborough kan zien. Vanaf een uitstekende rotsformatie heb ik ook prachtig zicht op de rij witte kliffen die zich voor en achter mij uitstrekken. Wat is dit mooi! Ik ga er even van zitten genieten.
Zoals ik wel had verwacht is het op Flamborough Head zelf erg druk. Er zijn veel toeristen die er een rondje lopen of in de buurt naar het strand gaan. Als ik tegen lunchtijd aankom bij het cafe naast de vuurtoren puilt het terras uit van de mensen. Ik voel me wat misplaatst. Het is alsof ik vanuit een andere dimensie terug in de alledaagse werkelijkheid kom. Ik heb zo’n 12 km gelopen, mijn hoofd voelt fris en doorwaaid aan, zo anders dan wanneer je net uit een auto bent gestapt en op een terras gaat zitten. Fijn is dan wel dat ze in deze realiteit goede koffie serveren :-). Ik neem het warme bekertje mee en zonder me af op een rustig plekje om mijn lunch op te eten.
Vandaar loop ik nog een paar kilometer naar Thornwick Bay. Een mooi stuk kustpad hoog over afgeplatte kliffen. Als ik langs een echtpaar loop, dat gezellig op een uitstekend rotsplateau zit te picknicken, zie ik opeens een eindje verder op zee een groepje dolfijnen opduiken (of bruinvissen, een kleine dolfijn soort, ik ben er niet helemaal zeker van). Ze komen steeds kort boven water en duiken meteen weer onder. Enthousiast loop ik naar de mensen toe en maak ze erop attent. Ze hebben ook een verrekijker op hun kleedje liggen, dus ze vinden het erg leuk om de dolfijnen te bewonderen. Ze bedanken me hartelijk als ik weer verder ga. Dat vind ik nou zo leuk van deze solo wandeltochten. Je maakt makkelijk contact en het is leuk om ervaringen met andere mensen te delen. Helemaal als zij daar ook blij van worden! Wat heb ik genoten ven dit prachtige kustgedeelte.
