Er zijn een aantal beslissingen die ik moet nemen vandaag. Om te beginnen: ga ik over het land lopen of over het strand?
Voor het strand moet het eb zijn anders kom ik vast te zitten tegen de kliffen, en de vraag is of ik wel naar boven kan komen als ik ervan af wil (bij een dorpje bijvoorbeeld). Op het strand is vrijwel geen schaduw te vinden. Daarbij waait er een aangenaam windje uit het westen, en ben ik bang dat die op het strand niet voelbaar is door de kliffen (aan de westzijde), waardoor het daar nog heter kan worden en het wordt weer zo’n 27, 28 °C vandaag. Dus besluit ik over het hoge land te gaan lopen.
Dan is er het punt van de bus naar Withernsea. Net buiten het dorp Holmpton zou een bushalte moeten zijn, maar ik zie geen paal met een bordje eraan. Als ik het navraag blijkt het om twee grote tegels in het gras te gaan, daar moet je op gaan staan. Het is maar dat je het weet. En hij rijdt maar vier keer op een dag. Volgens de dienstregeling vertrekt er een om kwart over 10 naar Withernsea. Dat is wat laat naar mijn zin, maar ja, als ik het moet lopen doe ik er ruim een uur over. Bovendien zijn het extra kilometers, terwijl ik liever zuinig met mijn energie omspring vandaag.
Ruim op tijd sta ik bij de ‘bushalte’. Om half 10 komt hij eerst langs om verder naar het zuiden richting Spurn te gaan. Daarna komt hij terug over dezelfde weg om naar Whiternsea te gaan. Ik vraag de chauffeur of ik alvast in mag stappen. Hij vindt het goed en zo kan ik toch de dorpjes langs de monding van de Humber bewonderen en iets van Spurn zien. Ik zit wel een uur in de bus – wat anders maar een kwartiertje geweest zou zijn – maar ik heb toch een leuk ritje gehad.
Omdat ik nu vrij laat start met lopen, wil ik liefst zo snel mogelijk vanuit Withernsea naar het noorden. Het wordt sowieso een uitdaging, omdat veel paden en wegen afgebroken zijn, in zee gestort zeg maar. Bovendien heb ik gisteren een beginnende blaar opgelopen onder mijn voet – iets waar ik zelden last van heb – Gisteren heb ik een tijd op blote voeten over het strand gelopen, hopend de blaar te voorkomen. Met een blaarpleister erop hoop ik dat hij wegblijft.
Het eerste stuk bovenlangs de klifkust tot een caravan park is een mooi paadje door het hoge gras, dat vrolijk zwiept in het aangename briesje. Daarna begint het pad zoeken en zigzaggen langs de kust. Het aardige is dan weer dat ik door allerlei dorpjes kom met mooie kerkjes en gezellige huizen. Ik verwacht ook wel ergens een pub of winkeltje tegen te komen, waar ik iets te eten of drinken kan krijgen. Dat laatste blijkt een misrekening te zijn. De dorpjes zijn schattig, maar er is bijna geen levende ziel te bekennen en al helemaal geen winkeltjes of pubs.
Gelukkig heb ik een stevig Engels ontbijt op, dus ik kan er wat eten betreft wel even tegen. Maar in mijn haast om te gaan wandelen heb ik geen extra water ingekocht. Ik heb iets meer dan een liter bij me, maar het is erg heet en de warme wind zorgt ervoor dat ik meer vocht verlies dan ik in de gaten heb. Op een gegeven moment voel ik hoofdpijn opkomen, wat vaak een waarschuwing is voor te weinig vocht inname. Mijn voeten zwemmen van het zweet in mijn schoenen, dus de blaar pleister ook en heeft weinig effect.
Na een paar kilometer langs een landweggetje te hebben gelopen, waarvan ik dacht dat het rustig zou zijn, maar een druk bereden route voor plaatselijk verkeer blijkt te zijn, kom ik aan in Garton. Een dorp dat weinig voorstelt. Het is een doorgaande weg langs vier huizen en je bent er doorheen. Maar er staat wel een mooie, historische kerk daterend uit het begin van de 13de eeuw. Achter een hoog gesloten hek zie ik in het voorportaal een bord: “Elke dag open tot 4 uur PM”. Het is nog geen 4 uur, maar toch is hij dicht. Ik ben teleurgesteld, maar gelukkig kan ik op het kerkhof een tijdje in de schaduw van een boom zitten. Ik zou vanaf hier een leuke route dwars door het veld naar het volgende dorp kunnen lopen, maar het is een pad zonder beschutting in de moordende zon en mijn water is op. Ook m’n voet met de blaar doet vreselijk pijn en ik ben gestart met paracetamol innemen tegen de hoofdpijn. Dus het lijkt me niet verstandig om dan vol in de zon over net gemaaide akkers te gaan lopen. Omdat de bus naar Hornsea ook door Garton rijdt, is een beslissing snel gemaakt. Ik neem de bus verder naar Hornsea.
Daar aangekomen doe ik nog wat boodschappen voor ik (op m’n tandvlees met knallende koppijn) door het stadje naar mijn B&B adresje strompel. 15 km op een hete dag als vandaag met volle bepakking was eigenlijk teveel, maar ja…