Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. We hebben onze buitenland vakantie al in mei genoten en dus strekt de lange zomervakantie zich voor ons uit. In mijn nieuw startende werk voor Stichting Present is niks te doen in de zomer, dus wat doe je dan? Dan gaan mijn benen jeuken om verder te wandelen langs het kustpad.
Graag wil ik het gedeelte tussen Scarborough en de mighty river Humber, waar Hull aan ligt, lopen. Om een soort van ‘gat’ te dichten. Dat betekent vanaf de veerboot die in Hull aankomt, zorgen dat ik met de bus zo dicht mogelijk bij Spurn Point kan komen. Het is namelijk te ver om vanaf de boot naartoe te lopen. Dan zou ik eerst een paar dagen bezig voordat ik überhaupt bij de kust ben, dat is een beetje te gek. Bovendien is dit gebied vlak, een beetje saai delta landschap, zoals je in Nederland ook zou kunnen aantreffen.
Omdat ik op zondag aankom, rijden niet alle bussen en zeker niet naar afgelegen plekken zoals Spurn of het vlakbij gelegen Easington. Maar, omdat ik het ook fijn vind om een kerkdienst te bezoeken in de mooie kerk van Patrington, halverwege Hull en de kust, hoop ik, dat ik daar misschien iemand kan vinden die me een lift kan geven.
Het is een eenvoudige dienst met maar een stuk of tien vrouwelijke kerkgangers. We zingen mooie hymns en dat alleen al ervaar ik als bemoedigend. Zoals het lied ‘Lead is heavenly Father, lead us o’er the world’s tempestuous (stormachtige) sea. Guard is, guide us, keep us, feed us for we have no help but Thee.’ Ook nu weer voel ik dat ik Gods hulp in alles nodig heb. Vooral omdat het zwaar zal zijn om in de hete zon te lopen, die juist deze periode, als ik ga lopen vollop begint te schijnen (na anderhalve maand koelte en regen). 27-29 °C met volle bepakking van tegen de 10 kilo, daar zie ik behoorlijk tegen op. Ik neem me voor om mezelf niet over de kop te lopen. Als het niet gaat, dan stop ik – al is het maar de vraag of ik mezelf daaraan kan houden – En sowieso plan ik minder loop-kilometers in de eerste dagen.
Helaas heeft geen van de aanwezigen, die ik na de dienst tijdens de koffie/thee achterin de kerk spreek, de mogelijkheid om mij naar Spurn te rijden. Dus zal ik mijn plan moeten aanpassen. In plaats vanaf de zuidelijkste punt naar het Noorden te lopen, begin ik in Withernsea (de zuidelijkste plaats aan de kust waar de bus naartoe rijdt) en loop ik naar het zuiden, naar Holmpton, waar ik mijn eerste B&B heb geboekt. Het is niet ideaal, omdat ik dan met mijn gezicht in de zon loop en ook geen bijster grote afstand (zo’n 6 km over het strand). Maar voor een eerste dag in de hitte is het eigenlijk wel fijn. Bovendien heb ik al wat kilometers gemaakt om bij de bushalte in Hull te komen.
Er is hier langs dit gedeelte van de kust van de Eastriding van Yorkshire geen kustpad. En als het er al zou zijn, zou het door de flink afbrokkelende kust onhoudbaar zijn, omdat je elk jaar een nieuw pad zou moeten aanleggen. Het betekent voor mij dat ik zelf mijn weg moet zoeken. Niet zo moeilijk, zou je misschien denken, je loopt toch gewoon over het strand. Ja, maar dat heeft twee nadelen: 1 je kan alleen bij laagwater over het strand lopen, bij hoogwater loop je de kans ingesloten te raken tussen de zee en de kliffen kust; 2 – waar ik op mijn eerste dag al mee geconfronteerd word – Wegen, dorpen, strandop- en afgangen spoelen door erosie steeds weg. Je kunt dus niet altijd vanaf het strand bij een dorp komen en vice versa.
Na een aantal kilometers over het strand te hebben gelopen, zie ik een paar mensen moeizaam door een lage opening in de klif met een paar honden het strand op komen lopen. Het is nog een kilometer tot het dorpje Holmpton, dus vraag ik aan ze of er verderop ook nog een mogelijkheid is om op de klif te komen. “No, not a chance!” krijg ik als antwoord. “Je kan het beste hier door dit beek geultje naar boven en dan bovenlangs naar Holmpton lopen.” Daar geef ik gehoor aan en klauter het klif op om over een uitgesleten paadje langs de akkerrand naar het dorp te lopen. Daar aangekomen zie ik dat het inderdaad praktisch onmogelijk zou zijn geweest om bij de afgebroken weg naar boven te klimmen. God dank dat ik de dog walkers precies op het goede moment tegenkwam!
Holmpton zelf is een schatting klein gehucht met een kerk en veel bakstenen huizen met rode pannen. Ik denk erover na hoe het moet zijn om op een plek te wonen, waar elk jaar weer een stuk weg of een huis in zee verdwijnt. En mocht je huis verzwolgen worden door de zee, dan ontvang je daarvoor geen enkele compensatie van de overheid of verzekering. Huizen worden niks waard. Ontzettend triest lijkt me dat. Gelukkig staat mijn B&B een grove kilometer bij de klif rand vandaan. Ik zal er heerlijk slapen, vooral ook omdat het er verademend stil is.
