Het geeft me een weemoedig gevoel als ik een plek moet verlaten waar ik van houd. Maar ik verlang er ook naar om terug te gaan naar de mensen waar ik van houd. Dus het voelt heel dubbel om vandaag terug te reizen naar Nederland.
Ik ben deze laatste dag terug in Dunbar, omdat ik hier het meest genoten heb, van de ontzagwekkende kracht van de zee. Vorige week raasde hier een noordwester storm, nu is het kalm. Maar de zee is altijd in beweging. Dat resoneert met mijn eigen verlangen om in beweging te blijven, en te blijven exploreren. Elk etmaal spoelt de zee twee keer de kust schoon. Er komt altijd weer een nieuw getijde dat alle sporen, positieve of negatieve wist. Het is goed om niet te blijven hangen in wat geweest is, of krampachtig proberen vast te houden aan waar ik van houd, maar steeds weer los te laten. Even op de reset knop drukken en verder gaan. De nieuwe dingen die op mijn pad komen omarmen. Dat is het inzicht dat de zee mij geeft en daar ben ik haar en haar Schepper dankbaar voor.
De wijde horizon ligt open, waiting to be explored.
Ha Annemarie,
Gewoon fijn dat je weer terugkomt naar Nederland.
Welkom,
Oom Han