Musselburgh

Musselburgh, een stadje aan de Firth of Forth, onder de rook van Edinburgh heeft een leuk klein haventje, waar vooral veel zeiljachten liggen, maar ook een paar vissersboten. De grasman vertelde gisteren dat mossels nog steeds Musselburgh’s specialiteit is.

Haven van Musselburgh

Omdat ik nog een nachtje hier blijf, hoef ik niet al m’n spullen mee te zeulen en kan ik het rustig aan doen. Gisteren heb ik het natuurgebied, de Lagoons, langs de kust overgeslagen, omdat ik de bus had genomen voor het laatste gedeelte. Dus loop ik er vandaag naartoe. Eerst kom ik langs Fisherrow Sands, een grote zandvlakte voor de kust van het stadje, waar bij eb veel wadvogels te vinden zijn. Ik ga er eens rustig bij zitten om ze te bestuderen. Er zitten heel veel strandlopertjes, tureluurs, meeuwen, enz. Maar ook weer een paar grote sternen. Ze steken mooi uit boven het kleine grut, doordat elk een eigen steen bezet houdt. De strandlopers en tureluurs zijn druk in het zand aan het peuren op zoek naar wormpjes, garnaaltjes of wat zich maar in het zand aan eetbaars bevindt. De meeuwen zitten ernaar te kijken. Luie vogels zijn het, want af en toe doet er een een uitval naar een tureluur, die van schrik z’n wormpje laat vallen, dat meteen verschalkt wordt door de meeuw. En als de tureluur z’n hapje voor zichzelf houdt en wegvliegt, zet mister meeuw grover geschut in en gaat er luid schreeuwend achteraan, net zolang totdat tureluur eieren voor z’n geld kiest en zijn hap laat vallen. Die meeuw wint altijd. Het recht van de sterkste geldt hier op het strand.

Je hebt wel een verrekijker nodig om de vogels op Fisherrow Sands te zien

Door Musselburgh stroomt een riviertje de Esk, die uitmondt in de Forth. Ook daar zitten veel watervogels, ganzen vooral, maar ik zie ook een grote zaagbek, een duiker die van stromend water houdt. Opeens zie ik iets groenigs aan de overkant op de stenen langs de oever zitten. Als ik door mijn verrekijker kijk, zie ik dat het een ijsvogel is! Yes, wat gaaf, die heb ik al zo’n tijd niet gezien! Hij vliegt verder stroomafwaarts naar een stok die schuin uit het water steekt en blijft daar zitten. Hij kijkt steeds naar beneden het water in, dat hier glashelder is. Plots duikt hij met een klein plonsje in het water om weer net zo snel boven te komen met een visje in zijn bek. Wat geweldig om te zien! Hij slaat het visje een paar keer tegen de stok aan. Ik zie het staartje van de vis nog steeds bewegen, dan manoeuvreert de ijsvogel hem in de lengte van z’n snavel en laat hem naar binnen glijden. Ik sta er met ingehouden adem naar te kijken. Er lopen allerlei mensen langs mij heen, ouderen, jongeren, mensen met een hond, joggers, maar niemand vraagt waar ik naar sta te kijken. En als ik aan een echtpaar vertel dat er een Kingfisher in de rivier zit, zeggen ze ‘O ja?’ en lopen door. Hij is ook zo klein, met het blote oog zie je alleen een blauw vlekje, zelfs met m’n mobiel krijg ik hem niet zichtbaar op de foto.

Met een verrekijker kun je de ijsvogel zien 😉

Dit soort dingen is precies waarom ik graag in Groot Brittannië kom. Zelfs in stedelijke gebieden kun je wilde dieren en vogels zien. Zo heb ik mijn eerste waterspreeuw midden in de stad Durham gespot, in de rivier de Wear. Zo bijzonder! Ook otters zwommen daar gewoon voor iedereen zichtbaar rond, maar het aparte is, dat bijna niemand erop let. Iedereen is druk met z’n eigen bezigheden, op weg naar een afspraak of gewoon afgesloten van z’n omgeving door mobiel gebruik of muziek in de oren. Je mist zoveel moois als je aandacht ergens anders is, dan waar je bent.

Vogelkijkhut bij Levenhall Links

Mijn dag kan al niet meer stuk en dan is het ook nog eens heerlijk weer met geregeld een zonnetje, fijne temperatuur van een graad of 20 met een zacht zeebriesje. Wat wil een mens nog meer? Een kemphaan misschien of een roze grutto? Die zitten namelijk bij de Lagoons van Levenhall en een paar echte vogelaars met grote kijkers en telelenzen hebben ze gespot. Ik doe ook mijn best om ze in de kijker te krijgen, maar ik blijf twijfelen of het hem nou echt is, of toch gewoon een bonte strandloper. Zeg het maar. Eigenlijk vind ik het wel zo leuk om het gedrag van de vogels te observeren. Ook hier zitten weer van die klierende kieviten te vitten op elkaar. Blijkbaar een vervelend karaktertrekje. De wulpen staan allemaal keurig in het gelid op een poot te slapen. En zoals meestal zijn het de strandlopertjes die van geen ophouden weten en almaar door prikken in het zand. Zouden ze nooit eens genoeg gegeten hebben, denk je dan.

Maar ik kan ook een nieuwe vogel op mijn lijstje toevoegen, want ik heb een Velvet Scoter gezien! Dat klinkt beter dan zee-eend, toch? Een aardige man, een southerner op doorreis naar Shetland, die met een scoop bij de zeemuur staat, laat mij er ook even doorheen kijken. En zo zie ik mijn eerste zee-eend op deze mooie rustige vogelkijkdag! Ik ben weer een beetje bijgekomen van mijn tocht van gisteren. Morgen op naar Fife!

Mooie brug over de Esk in Musselburgh

2 reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *