Op deze bijzondere dag van de staatsbegrafenis van de Queen wandel ik langs de Firth of Forth. Op zich geen heel interessant stuk maar ik hoop dat het, vanwege de begrafenis rustig zal zijn en dat is ook fijn. Het eerste deel gaat langs de verlaten West Links golfbaan, waarlangs prachtige landhuizen staan.
Helemaal aan het eind van de baan, een paar kilometer verderop, staat een bankje waarop ik 2 minuten stilsta bij het leven en de dood van de Queen. Misschien is haar grootste prestatie geweest, dat ze haar vrijheid om te zeggen en te doen wat ze zelf wil, heeft opgegeven. De vrije uiting van je mening is niet voor niets een belangrijk grondrecht. En iedereen kon van alles over haar roepen of schrijven, maar zij kon zichzelf nooit verdedigen. Dat lijkt me vreselijk en blijkt ook voor nieuwe generaties royals heel moeilijk vol te houden.
Verder wandelend kom ik door mooie duingebieden, die me doen denken aan de meeuwenduinen bij Burgh-Haamstede met mooie Scots pine (vliegdennen), veel duindoorn, helmgras en zand.
Ik kom weinig mensen tegen, maar hoor en zie des temeer vogeltjes, zoals het roodborsttapuit paartje dat steeds voor me uit vliegt van rood paaltje naar paaltje langs de rand van de golfbaan. Of een winterkoninkje die een zenuwachtig alarmroepje laat horen als ik naar zijn zin te lang op een boomstam blijf zitten bij zijn favoriete struik. Ook groepen graspiepers stuiven geregeld op als ik door de duinen loop.
Rond de middag kom ik weer meer mensen tegen, zoals deze vader met z’n 2 zoons. Ik geniet ervan om een tijdje naar ze te kijken hoe ze van rots naar rots springen. Daarna volgt een breed strand, de derde van vandaag. Als ik m’n lunch heb opgegeten, en weer door het zand ploeter, voel ik me opeens zo moe, dat ik wel kan slapen. Dus zoek ik een fijne duinpan op en leg mijn vermoeide ledematen te rusten.
Daarna besluit ik niet verder dan het eerst volgende dorp, Gullane, te lopen en vandaar de bus terug naar North Berwick te nemen, waar mijn B&B is. Ook al heb ik nog maar 13 km gelopen, ik zie het niet zitten om ook nog de ronding om Gullane Links te maken, zo’n 4 á 5 km, naar het volgende dorp Aberlady. Ik denk dat ik last heb van hetzelfde motivatie probleem als onze jongste zoon. Als we, toen hij klein was een wandeling in de bergen maakten en de weg breed en saai was, was hij niet vooruit te branden, maar gingen we over een smal stijl, rotsachtig pad, dan klauterde hij als eerste naar boven. Zo voel ik ook mijn motivatie om verder te lopen dalen, als ik meer van hetzelfde moet doen en er weinig uitdaging of variatie is.
Als ik bijna terug ben in North Berwick en die rare ‘bult’ erachter zie opdoemen in het verder redelijk vlakke landschap, krijg ik zin om nog even de Law -zoals hij in de volksmond heet- op te gaan. Gisteravond was ik ook al langs de voet van de Law gelopen en bedacht dat je vandaar vast een fantastisch uitzicht hebt. En ik heb behoefte aan wat uitdagends. Bovendien is het er nu, aan het eind van de middag vast heel stil.
De heuvel is een vulkanische ‘puist’ van bijna 190 meter hoog en vanaf de voet kun je in een half uur bovenop staan, staat op het info bord. Nou dat klopt. En het uitzicht vanaf de top is inderdaad magnifiek!
Onderweg naar boven kom ik veel mensen tegen die de berg afgaan, maar het blijkt bovenop minder rustig dan ik dacht. Er komen en gaan steeds mensen, mannen vooral, die bijvoorbeeld de hond even uit laten, of een vriend moeten bellen en dat bovenop de Law doen. Ik probeer een rustig plekje te vinden, achter een paar rotsen, waar ik het telefoongesprek niet kan horen en denk na over het vervolg van het kustpad. Verderop gaat het langs de Forth niet beter worden qua variatie en uitdaging. En ik wandel het kustpad, omdat ik het leuk vind, niet omdat het van iemand moet. Dus ik ga er eens een nachtje over slapen hoe nu verder…
