Pad vinden

Deze dag staat in het teken van het zoeken van mijn pad, langs de kust welteverstaan. Hoewel, sommigen denken wellicht dat ik geestelijk ook enigszins van het padje ben, maar daar gaat het nu niet om. Het is een goed begin dat ik in Dunbar een open deur vind in St. Anne’s church en stilte. Iets wat ik de laatste dagen gemist heb.

Het is fijn om hier stil te kunnen zijn en de woorden van de Bijbel door te laten dringen. Vandaag lees ik psalm 130, een pelgrimslied: “Mijn ziel wacht op de Heer, ik hoop op zijn woord” en ” bij de Heer is genade en bevrijding, altijd weer.” Gods liefde en vergeving raakt me. En het bevrijdt me van al te krampachtig proberen het juiste te doen. Helaas duurt mijn meditatieve moment niet lang, want er komen mensen binnen. Ik heb een gesprekje met een van hen en dan moet ik m’n bus opzoeken, want die rijdt maar één keer vanmorgen en daarmee wil ik een stuk pad door het binnenland omzeilen, tot ik weer bij de zee kan komen. Er is op dit gedeelte tussen Dunbar en mijn eindbestemming North Berwick geen officieel kustpad, maar op de kaart zag ik wat stippellijntjes van voetpaden staan, dus ik denk dat het wel moet lukken.

Als ik over een (strictly private) weggetje bij een boerderij richting zee loop, zie ik opeens Bass Rock opdoemen. Prachtig zoals hij ligt te schitteren in de zon! ik durf er alleen niet te lang bij stil te staan, want wie weet, komt er straks een boze boer achter me aan. Deze Bass Rock is precies de reden waarom ik hier graag langs de kust wilde lopen, omdat er een grote jan-van-genten kolonie op te vinden is.

Een stukje verderop gaat de weg over in een grindpad en duik ik een geurig bos in. Maar even later kan ik niet verder omdat er een hek staat. Dan maar over het hek, door het veld, ik ben er nu bijna! Aan de andere kant van het veldje, zie ik vervolgens, dat ik alleen bij de zee kan komen, als ik dwars door een weiland met koeien ga. Een beetje spannend is het wel, maar ze blijven rustig staan kijken naar die vreemde koe die schielijk langs de rand van hun veldje stiefelt. Het hek waar ik aan de andere kant overheen moet, staat langs de rand van een parkeerplaats, waar precies op dat moment een paar auto’s aankomen en een groepje wandelaars oversteekt. Ze kijken me afkeurend aan als ik over het hek klim, of verbeeld ik me dat? In elk geval is het opeens druk. Maar het strand van Seacliff is groot, dus ook al zijn er mensen die gaan surfen, zwemmen, kajakken en wandelen, we lopen elkaar niet in de weg.

Toch geeft het feit dat er steeds mensen om me heen zijn, of elk moment op mijn pad kunnen verschijnen, me een onrustig gevoel. Misschien heeft het te maken met de ervaringen van gisteren in John Muirs geboortehuis, ik voel de behoefte om daar dieper bij stil te staan, maar dat lukt niet goed als ik me onrustig voel. Ik mis de ruige schoonheid en stilte van de wilde natuur zonder mensen.

Omdat het strand overgaat in rotsen en ik daar niet om- of overheen kan, voert de weg mij weer omhoog. Tot ik bij een veld kom en Tantallon Castle zie.

Er is een mooi gemaaid pad om het veld gemaakt, dus ik denk dat ik daar wel overheen mag lopen. En de kasteel ruïne is net achter het veld, toch? Dat lijkt misschien zo, maar aan de andere kant blijkt er een kloof met een stuk strand tussen te zitten, en volgt er nog een gemaaid korenveld en een paar diepe greppels waar ik niet zomaar door of overheen kan. Zo is het steeds puzzelen om een een begaanbaar pad te vinden. Er hebben meer mensen gelopen, dus dat geeft wel moed.

Ondertussen zwermt er steeds al kwetterend een groepje huiszwaluwen om me heen, dat me opvrolijkt. Ook sta ik geregeld stil om even met m’n verrekijker naar Bass Rock te turen. Ik kan goed zien dat er nog veel jan-van-genten zijn, gelukkig. Ze lijken als een wolk opspattend stuifwater om de rots heen te zweven. Ook zitten er nog veel op de rots (die overigens wit ziet van alle vogelpoep). Later lees ik op een infobord dat de jongen nu pas uit beginnen te vliegen. Ze zitten wel 90 dagen in het nest!

Tantallon Castle valt tegen, vooral omdat je er niet in mag. Er staat een groot hek omheen. Ik herinner me dat een vrouw in Dunbar me daar al vol verontwaardiging over had verteld “Ja, dan wordt ergens bij een ruïne iemand geraakt door een vallende steen en meteen sluit Scottish Heritage alle sites af en mag je nergens meer in! Belachelijk gewoon!” Ik moet haar gelijk geven. Jaren geleden verbaasde ik me erover dat je zomaar in al die ruïnes mocht rondstruinen en vroeg ik me af of er nooit ongelukken zouden gebeuren (in Nederland zou dat echt niet zomaar kunnen). Maar nu er blijkbaar iets is gebeurd, schieten ze weer door naar het andere uiterste. Ik blijf er niet lang. Het ligt overigens wel op een pracht locatie aan de monding van de Forth tegenover Bass Rock.

Daarna loop ik een tijdje langs de kustweg tot ik weer beneden op het strand kan lopen. Het is leuk om daar scholeksters en tureluurs te zien scharrelen. Vervolgens kan ik langs de rand van een schitterend gelegen golfbaan, the Glen de kustlijn volgen. Daar moet je overigens altijd alert zijn, want het gevaar ligt meestal niet op de loer als je golfers ziet (dan slaan ze vaak de andere kant op), maar als je in je ooghoek een balletje ziet stuiteren. Ik kijk zoekend om me heen en zie ergens ver weg op een heuveltje een groepje golfers staan. Voor de zekerheid loop ik even een stukje terug, zodat ik uit het schootsveld ben. Ik vind het wel gaaf en attent dat er vrijwel altijd een smal wandelpaadje langs de rand van golfbanen loopt (die vaak aan de kust gelegen zijn) en dat het is toegestaan om daarover te lopen. Kom daar in Nederland maar eens om.

In Berwick ga ik meteen even naar het seabird centre omdat ik graag wil weten hoe het met de jan-van-genten kolonie is gesteld sinds de vogelgriep hard toeslaat. Die is nog steeds zorgelijk vertellen ze. Gelukkig vliegen er nu veel gezonde jongen uit, maar ze kunnen nog niet goed vaststellen wat uiteindelijk de schade van deze vogelgriep golf zal zijn voor de populatie. Geen fijne berichten!

Wel fijn is dat ze in het centrum ook eten serveren, want ik heb best trek gekregen van mijn 15 km lange speurtocht. Dus met uitzicht op de jan-van-genten kolonie verorber ik een heerlijke gerookte zalm. Morgen verder langs de Firth of Forth richting Edinburgh.