Over de kop

Het duurt even voordat ik bij het beginpunt van het Zuid-Schotse kustpad ben. Eerst lang wachten om van de boot door de douane te gaan, dan op de transfer bus naar Newcastle centraal station, dan wachten op de trein naar Berwick-upon-Tweed en vervolgens wachten op de bus om mij net over de grens te zetten. Maar tegen half 2 ben ik daar dan toch. Ik kan het bijna niet geloven!

Vorig jaar liep ik hier ook over de brug het spoor over, maar toen sloeg ik rechtsaf richting Berwick-upon-Tweed. Nu ga linksaf richting het noorden. Het zonnetje schijnt geregeld, de temperatuur is precies goed (net onder de 20°C) en er staat weinig wind. Ik loop op een graspad waar ik lekker door de schapen poep kan stampen, over kliffen hoog boven de zee. Het uitzicht is fantastisch. Naar het zuiden kan ik zelfs nog de twee kastelen van Lindisfarne en Bamburgh zien!

Na een tijdje door de varens te hebben gestruind, kom ik bij een mooi open veld, maar daar raak ik het pad kwijt. Ik had eigenlijk helemaal naar beneden gemoeten, naar Burnmouth. Maar van bovenaf ziet het pittoreske vissersdorpje er wel zo mooi uit.

Aan het eind van het veld denk ik weer door een hek bij het pad te kunnen komen, maar achter het hek staan twee muren, zowel aan de linkerkant als recht voor me. Achter de linker is het spoor en achter de ander een vrij steile helling vol met struiken en bomen dat onderaan eindigt op het weggetje naar Burnmouth. Ik zie een smal paadje lopen bovenaan de helling langs de spoormuur, daarlangs zou ik zonder kleerscheuren bij het weggetje moeten kunnen komen. Maar dan moet ik eerst nog de muur recht voor me over… Of een kilometer teruglopen over het veld… Ik heb een hekel aan teruggaan, dus ik waag het erop. Direct achter de muur zie ik een klein grasplateau, waar ik op terecht wil komen. Ik klim op de muur en laat me voorzichtig zakken met mijn voorkant er tegenaan. Maar het gras ligt toch dieper dan ik had ingeschat, dus voor ik het weet rol ik opeens achterover over de kop de braamstruiken in. Ik voel me net een schildkever, die op z’n rug terecht is gekomen, topzwaar aan de achterkant door mijn rugzak. Snel krabbel ik overeind, maar heb wel wat schrammen en rode braamvlekken opgelopen, gelukkig niks ernstigs.

Omdat ik pas vrij laat aankwam bij het kustpad, heb ik niet veel tijd om stil te staan, dus ga ik vlot door naar de hoogste kliftop van de route, van 100 meter hoog! Wat een schitterende plek om vogels te spotten die in de zee zwemmen, zoals zeekoeten, eidereenden, en meeuwen natuurlijk. Sowieso kom ik langs het pad allerlei flora en fauna tegen, mooie vlinders en vogeltjes, zoals de tapuit en een reebok!

In Eyemouth zwemmen zeehonden in de haven, maar eigenlijk heb ik het dan wel gehad. Ik ben best moe, heb er al bijna 15 km opzitten met een zware rugzak op m’n rug, waar ik toch weer even aan moet wennen. Ook begin ik trek te krijgen, maar ik moet nog een kilometer of 5 naar Coldingham, waar ik een B&B heb geboekt. Ik ben bang dat als nu ik ergens lekker op eeen terras in de zon ga zitten, ik niet meer van m’n plek kom. Dus haal ik even een koude pasta bij de Co-op, eet het op een bankje met uitzicht op de baai op en ga weer door.

Het laatste gedeelte is echt doorbijten. Het kustpad stijgt nog behoorlijk en Coldingham ligt nóg wat hoger op een heuvel. Om 7 uur klop ik eindelijk bij de B&B aan. ‘I had given up on you’ is het eerste wat Paul, de B&B eigenaar zegt. Maar ik heb het toch maar gedaan, wel 19 km gelopen op deze eerste middag en helemaal ‘knackered’, met zere voeten en benen. Morgen maar zien of ik de ene been nog voor de andere kan krijgen…