Deze kustpad pelgrimage heeft mij innerlijk veranderd. Ik heb weer vaste grond onder mijn voeten gekregen. Ik ben dichterbij mijn diepste zelf gekomen en heb gemerkt dat ook als ik wanhopig ben, ik meer aankan, dan ik soms zelf denk of voel. Ik kan weer blij zijn met een nieuwe dag en heb weer een voorzichtig vertrouwen in de toekomst gekregen. Maar bovenal heb ik meer vertrouwen op God. De kerk als stilte-oase ben ik nog meer gaan waarderen. Ik kan er tot rust kan komen in de hectiek van het leven en de wereld. Ik heb er vrede gevonden en kon mijn eigen gedachten en gevoelens horen en ervaren.
Ik heb ontdekt dat gebed daarbij van levensbelang is. Voor mij persoonlijk om goed te kunnen functioneren en dicht bij God en mezelf te kunnen blijven. Maar ik denk ook, dat er zonder gebed geen leven in de kerk kan zijn. Wat dat betreft ben ik onder de indruk geraakt van die eerste heiligen, zoals Aidan en Cuthbert. De eenvoud, barmhartigheid, toewijding, en discipline van deze Keltische monniken hebben me geïnspireerd. Ze kregen een vraag of een roeping, gaven daar gehoor aan en gingen op weg. Ze voerden de taak uit die God hen gaf, maar bleven ook in nauw contact met God. Maar ze leefden ook eenvoudig, zonder opsmuk onder de mensen en gingen barmhartig en liefdevol met hen om. Hoe ik ruimte voor stilte en gebed kan creëren, wordt mijn nieuwe uitdaging.
Ook wil ik proberen om mensen met meer openheid en liefde tegemoet te treden, want ik heb zo snel mijn oordeel klaar. Ook al heb ik veel geleerd tijdens mijn pelgrimage, ik heb het gevoel dat ik nog maar net begonnen ben en nog veel bij moet leren. But you live and learn zeggen de Engelsen treffend. En zo is het. Daarbij heb ik nog steeds geen idee welke taak God voor mij heeft weggelegd, wat mijn doel is. Maar ik geloof en vertrouw dat ik in elk geval, naast de zorg voor mijn gezin, kan doen wat ik het liefste doe: schrijven en wandelen in de natuur. Als ik zorg dat ik in contact blijf met God zal wel duidelijk worden wat Hij van mij verwacht. Daarbij moet ik niet teveel vooruit kijken, bij de dag leven, one step at a time.
Bij het wegvaren, terug naar Nederland, laat ik mijn pelgrimage weer los. Vertrouwend op God, dat Hij ook thuis met me mee zal gaan. En net als bij mijn wandeltocht is de weg die voor me ligt verre van duidelijk. Dus ga ik maar gewoon op weg, en blijf de ene voet voor de andere zetten. Just keep going …
Dit gebed van Thomas Merton uit de Celtic Daily Prayer kan het niet beter verwoorden:
My Lord God, I have no idea where I am going. I do not see the road ahead of me. I cannot know for certain where it will end. Nor do I really know myself, And the fact that I think that I am following Your will Does not mean that I am actually doing so. But I believe that the desire to please You Does in fact please You. And I hope that I have that desire In all that I am doing. And I know that if I do this, You will lead me by the right road Although I may know nothing about it. Therefore will I trust You always, Though I may seem to be lost And in the shadow of death, I will not fear, for You are ever with me, And will never leave me To face my perils alone.