Varen is loslaten. Letterlijk laat ik de vaste grond onder mijn voeten los. En figuurlijk laat ik mijn dagelijks leven, werk, relaties, gezin, familie, enzovoorts achter. Op de dag van vertrek wil ik het liefst niet weggaan. Ik wil mijn geliefden niet achterlaten en alleen vertrekken. Het voelt doodeng, maar tegelijk ook opwindend, want ik weet niet wat er aan de overkant wacht.
Op 11 oktober 2021 vaar ik met de DFDS ferry van IJmuiden naar North Shields bij Newcastle. Tijdens de bootreis geniet ik van de weidse zee. De oneindigheid ervan geeft mij een gevoel van onbegrensde mogelijkheden. Het zout op mijn lippen smaakt naar meer. De meeuwen die krijsend om het schip vliegen zijn mijn fans op de tribune, die me luidkeels aanmoedigen. De zon schittert op het water, de wind waait door mijn haren, ik voel me vrij! Een regenboog die plots naast de boot verschijnt, is als een knipoog van God: Ik waak over je!
Vandaag lees ik in mijn Celtic Daily prayer e-book een gedicht van Frances Roberts dat eindigt met: 'Move on steadily, And know that the waters that carry you Are the waters of My love and My kindness, And I will keep you on the right course.' Het geeft me vertrouwen en moed dat God met me meegaat. In contrast met de zenuwen die de afgelopen dagen door mijn lijf gierden, voel ik me nu rustig. Ja, ik ga in mijn eentje een groot avontuur tegemoet, maar ik ga het rustig benaderen, ga gewoon lopen en zie waar dat me zal brengen.
Ook aanwezig op de ferry naar Newcastle is een grote groep pelgrims, die op weg zijn naar Glasgow, voor de COP26 klimaatconferentie. Sommigen zijn al helemaal uit Duitsland of Zweden komen lopen! Dat zijn de echte pelgrims en ik spreek ze vol bewondering aan. Samen met hen ga ik als voetpassagier de boot af door de douane. Door alle Coronaperikelen gaat dat moeizamer dan anders. We moeten mondkapjes dragen in openbare ruimtes. Ik moet een ‘locater form’ invullen, waarop staat wat ik ga doen en waar ik zal verblijven gedurende mijn tijd in Engeland. Ik heb maar één overnachting geboekt, in Whitley Bay, dus dat is het enige adres dat ik in kan vullen. Samen met de groep pelgrims door de douane geeft me een veilig gevoel. Bij hen voel ik me opgenomen in de groep, als in een warm bad. Heel even overweeg ik om een stukje met ze op te lopen. Maar omdat zij een heel ander doel hebben dan ik, besluit ik dat niet te doen. Het voelt als het loslaten van alle zekerheden. Er is geen vangnet meer waarin ik me kan laten vallen als het me niet lukt.
